Məhsul kodu: 4645
Məncə, bunları yazmaqla səhv eləmişəm. Açığı, bunları yazan vaxt utanırdım, bu ədəbiyyat yox, cəza idi. Axı öz gizlin hücrəsinə çəkilib yaratdığı dünyada yaşayan, öz hirsində, kinində boğulan adam haqqında yazılan roman nə dərəcədə maraqlı ola bilər? Romanda gərək qəhrəman olsun, mənsə antiqəhrəmanın özəlliklərini yazmışam. Biz yaşamağı yadırğamışıq, hamımız axsayırıq, yaşaya bilmirik, bu söz bizim üçün o qədər yadlaşıb ki, hətta kimsə yanımızda həyat sözünü işlədəndə hirslənirik. O dərəcəyə çatmışıq ki, həyatı əzab kimi, vəzifə kimi təsəvvür edirik və hamımız kitabların həyatdan daha yaxşı olduğunu fikirləşirik. Axı biz nə istəyirik? Heç özümüz də bilmirik. İstəklərimiz yerinə yetsə özümüz üçün pis olacaq. Siz bir yoxlayın, bizə imkan yaradın, əhatə dairəmizi genişləndirin, onda, necə geriyə qayıtdığımızı görəcəksiniz. Bilirəm, yəqin ki, mənə hirslənəcəksiniz, deyəcəksiniz ki, öz adından danış, hamının adından danışmağa cəsarət etmə. İcazə verin, cənablar, bununla özümü təmizə çıxartmaq istəmirəm. Həyatınızda çox şeyi axıracan etməyə cəsarətiniz çatmayıb, mən isə hamısını axıracan eləmişəm, üstəlik, siz qorxaqlığınızı xeyirxahlıq kimi qələmə vermisiniz, özünüz özünüzü aldatmısınız. Belə baxanda, sizdən daha “canlıyam”. Diqqətlə baxın. Kitablarımızı əlimizdən alsalar
biz çaşıb qalarıq, nə edəcəyimizi bilmərik. Çünki həyat, yaşamaq, bizim üçün yerini bilmədiyimiz sirrli birşeydir. Biz, hətta insan olduğumuzu da yaddan çıxartmışıq.
Biz, ölü atalardan doğulan ölü insanlarıq
