Məhsul kodu: 11951
Kastel öz qaranlıq və yalnız tunelində insanlarla arasına qalın divarlar hörərək yaşayır. Onun əsərləri tənqidçilər tərəfindən sevilir, yüksək qiymətləndirilir, amma bu onu sevindirmək əvəzinə qəzəbləndirir. Kastel tənqidçilərin, eləcə də rəsmlərini bəyənən digər insanların onu başa düşmədiklərini iddia edir. Bu səbəbdən də onlara qarşı içində bir nifrət yaranır. Bu nifrət Kastel insanlardan uzaqlaşdıqca daha da böyüyür. Dünyanı və insanları heç vaxt sevmədiyini deyən Kastel yeganə qurtuluş yolunun ölüm olduğunu düşünsə də, intihar etməmək üçün özünə görə səbəblər tapır. Ölümün əbədi bir boşluğa, heçliyə qovuşmaq olduğunu düşünür. İntihar etməməsinin səbəbi bu həqiqəti dəyişə bilməməsinin çarəsizliyidir. Bir gün Kastel öz qaranlıq tunelində bir işıq görür, ya da gördüyünü düşünür. Bəlkə də, bu bir ilğımdır. Axı bəşər ümidsiz yaşaya bilməz, Kastelin də bir ümidə ehtiyacı var və o həmin ümidi Mariya İribarnenin simasında tapdığını düşünür.
